Όταν χάθηκε η ευκαιρία

Δεκέμβριος 2008 – Δεκέμβριος 2010         

Ένα ήσυχο βράδυ στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ήρθε να αναστατώσει μια άδικη δολοφονία ενός 15χρόνου παιδιού. Μια σειρά από λάθος ενέργειες και οι συγκυρίες των ημερών οδήγησαν τη χώρα να βιώσει ίσως τον  πιο ταραγμένο κοινωνικά  και δύσκολο μήνα της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα ήταν ένας μήνας με πολλές ελπίδες, κοινωνικές αναζητήσεις και ο κόσμος είχε γεμίσει με την επιθυμία της αλλαγής, της επανάστασης. Τίποτα δεν άλλαξε όμως και το σύστημα δεν διαταράχτηκε, δεν απειλήθηκε από κανέναν γιατί το σύστημα έχει πάντα τρόπο να αμύνεται και αν προφυλάσσεται. Έχει το δικό του κόλπο που έπιασε όπως είχε πιάσει το 1991 και όπως παραλίγο να πιάσει το 1973 στο Πολυτεχνείο. Έτσι ζούμε σήμερα δύο χρόνια μετά αυτήν την μαύρη επέτειο χωρίς ακόμα να έχουμε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβη τότε, τί έφταιξε, τι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει στη συνείδησή μας και στην κοινωνία αλλά δεν άλλαξε.

Στην Ελλάδα του Βατοπεδίου, και του σκανδάλου με τα ομόλογα, σε μία Ελλάδα όπου η χρεοκοπία και η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος ήταν εκείνη την εποχή ορατή όσο ποτέ άλλοτε,  στην Ελλάδα των χιλιάδων αγανακτισμένων νέων που έχουν όνειρο να σπουδάσουν μια επιστήμη για να βρούν δουλειά και να ζήσουν ένας «σωστά» εκπαιδευμένος και ίσως «αξιοκρατικά» προσληφθείς ειδικός φρουρός μαζί με τον συνεργάτη του πήγε σχεδόν σκόπιμα από όσο φαίνεται να τιμωρήσει ένα «κακό» παιδί επειδή προφανώς του μίλησε άσχημα και θεώρησε σωστότερη τιμωρία τον πυροβολισμό.

Κύριες αιτίες θεωρώ την χρεοκοπία του θεσμού της οικογένειας που δεν έχει ούτε το χαρακτήρα, ούτε την δύναμη που είχε στο παρελθόν. Αποδυναμωμένη οικογένεια και ισχυρός ρόλος των ΜΜΕ που προβάλλουν μόνο βία σεξ και χρήμα και από την άλλη ένα κράτος που το μόνο που ενδιαφέρεται τόσα χρόνια είναι πως θα διορίσει για να έχει συνεχόμενη δεξαμενή ψηφοφόρων. Το ίδιο το κράτος από την άλλη με τα ΜΜΕ και την παιδεία αδυνατεί να ελέγξει την νεανική βία αλλά κυρίως αδυνατεί να λειτουργήσει ως σωστό και σύγχρονο κράτος του οποίου ο ρόλος είναι να στέκεται δίπλα στον πολίτη. Ποιος ήταν ο ρόλος του αστυνομικού στην συγκεκριμένη περίπτωση και πώς έπρεπε να είχε λειτουργήσει και γιατί λειτούργησε λάθος; Γιατί πολύ απλά ήταν ελλιπής η διαπαιδαγώγησή του από την οικογένειά του, και ελλιπής η εκπαίδευσή του από το κράτος. Γιατί ένας επαγγελματίας αστυνομικός θα έπρεπε να είχε αντιδράσει ψυχραιμότερα σε οποιοδήποτε μικρή η μεγάλη επίθεση από τρία δεκαπεντάχρονα. Γιατί ο ρόλος του δεν είναι να βγάλει όπλο αλλά να καθίσει δίπλα στον πολίτη και αν αναζητήσει τις ενδεχόμενες αιτίες μιας τέτοιας στάσης από τα παιδιά (άλλωστε μικρά παιδιά είναι έχουν ενεργητικότητα μέσα τους και το δικαίωμα του λάθος και της ανωριμότητας). Αλίμονο να αντιδρούσαμε όλοι τόσο εξοργισμένα και αυστηρά στην δουλειά μας, στον δρόμο μας στην καθημερινότητα μας, τότε θα μιλούσαμε για μια κοινωνία χάους και απόλυτης βίας.

Αποτέλεσμα ένας νεκρός και γενικευμένη αναταραχή. Ακολούθησαν συμπλοκές όλες τις επόμενες μέρες και μεγάλες διαδηλώσεις οι οποίες αρχικά είχαν χαρακτήρα μαζικό και αυθόρμητο αλά φρόντισαν πολύ γρήγορα να εισχωρήσουν σε αυτές και να τις αλλοιώσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τα χρωματιστά πανό, τα χρωματισμένα μυαλά, και οι μηχανισμοί του κράτους που βλέποντας την οργή του λαού φοβήθηκαν μην χαθεί ο έλεγχος, στρέφοντας την οργή του λαού στους «γνωστούς αγνώστους» ταραξίες. Φοβήθηκαν μήπως και αλλάξει κάτι από αυτό το σάπιο μήπως και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πιο σκεπτόμενοι, πιο αυτοκριτικοί, πιο αυστηροί με τους γύρω μας και με τον εαυτό μας. Μια κυβέρνηση σε πλήρη αμηχανία και ανίκανη να δράσει ώριμα και να ελέγξει την οργή του κόσμου, ένα πολιτικό σύστημα που δεν εξέφραζε κανέναν, και κάποια κόμματα μικρά που καπήλευσαν και εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για δικό τους όφελος μόλυναν κάθε υγιή κοινωνική αντίδραση. Όλοι τότε ήθελαν να βγουν στους δρόμους, να φωνάξουν, να απαιτήσουν να αλλάξει κάτι, να αλλάξουν τα πάντα, να φύγουν οι κλέφτες και να έρθει ξανά η ελπίδα και το χαμόγελο στο πρόσωπό τους, να γίνει μια κάθαρση, πολλοί μίλησαν για επανάσταση αλλά τελικά αυτό κράτησε για λίγο και δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Γιατί;

Μπορεί να μην ήταν αρκετοί οι λόγοι για να γενικότερο ξεσηκωμό και αλλαγή σε πολλά επίπεδα, νοοτροπίας, πολιτισμού, συμπεριφορών ατομικών και κοινωνικών, μπορεί να υπήρχαν οι λόγοι και να ήταν ευκαιρία που χάθηκε ή μπορεί να μην ήταν ακόμα τόσο ώριμος ούτε ο λαός αλλά ούτε και οι συνθήκες για να γίνει η αλλαγή σελίδας, να έρθει κάτι νέο πιο υγιές. Αν τελικά ισχύει το τελευταίο τότε σύντομα, πολύ σύντομα θα ωριμάσουν οι συνθήκες και ξεχειλίσει η οργή και η αγανάκτηση, και θα γίνει ποτάμι που θα συμπαρασύρει  τα πάντα, θα γίνει φλόγα που θα εξελιχτεί σε λαϊκή κοινωνική φωτιά, αλλά θα πετύχει μόνο  εφόσον δεν επιτρέψει σε άτομα του συστήματος να εισχωρήσουν μέσα, θα πετύχει μόνο αν ξεκινήσει αυθόρμητα και αν παραμείνει έτσι! Όσο οι σημερινοί πολιτικοί και αναλυτές δεν αναζητούν τις αίτιες των κοινωνικών φαινομένων σε βάθος και όσο ζουν απομακρυσμένοι από τον λαό που παλεύει να επιβιώσει με τα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν, όσο δεν αφουγκράζονται το δίκαιο και την οργή του λαού τόσο θα  υπάρχει ο κίνδυνος ενός νέου Δεκέμβρη αλλά αυτή την φορά δεν θα χει την ίδια επιτυχή για το σύστημα  κατάληξη.

Υ.Γ. κάντε και καμιά αυτοκριτική όλοι μας πρέπει να την κάνουμε με αφορμή εκείνα τα γεγονότα και τα όσα ζούμε σήμερα. Καμία επανάσταση δεν έγινε έτσι ξαφνικά χωρίς κάποιες διεργασίες και αυτές οι διεργασίες είναι οι ατομικές μικρές επαναστάσεις στην καθημερινότητά μας